Çocukken annem bizi kırmızı bir leğende yıkar, durulama suyunu başımızdan aşağı dökerken de "sular aşağı, benim yavrularım yukarı" derdi. Büyümemin bu tekerlemeye bağlı olduğuna o kadar inanırdım ki; kendi başıma yıkanmaya başladıktan sonra da annemin manisini devam ettirdim. Benim manim anneminki kadar güzel değildi belki, ama büyümem için gerekliydi: "sular aşağı, ben yukarı!"
Şimdi Ela'cığımı yıkarken ben de ona söylüyorum: "sular aşağı, benim kızım yukarı". Ve dün çocukluğuma ait bir başka geleneği başlattık birlikte. "Arefe suyu ile yıkanan çocuklar sabaha bir arpa boyu uzarlar". Akşam yatmadan önce boyunu işaretledik duvarda ve sabah kalkar kalkmaz da tekrar ölçtük. Doğruydu! Annem bu işi biliyordu! Benim yavru kuşum bir arpa boyu uzamıştı ve bayramdan çocukların aldığı keyif hala aynıydı:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder