...

Yeni güne altı dakika kaldı. Evdeyim, bitkinim, bitkin olmaktan bıkkınım. Oysa kendimden ne çok ümitliydim. Şimdi olduğum kişi hep ben miydim? Düşünceler, düşünceler...Hep aynı kısır döngü içindeler. Murathan Mungan' ın Yazıhanesi yaklaşık bir aydır 102. sayfada. Her gün aynı yere kadar okuyorum o sayfayı. İkinci paragrafın ikinci cümlesi. Sonra bırakıyorum. İyi bok yiyorum. Hatta aferin bana.

Kelimeler hücum ediyor bazen. Öyle çok yazmak istiyorum ki o anlarda. Sanki çok önemli şeyler söyleyecekmişim, yazarken aradığım cevapları bulacakmışım, aydınlanıverecekmişim gibi geliyor. Ama ekranın karşısına oturana kadar toparlanıp gidiyorlar, bomboş bir halde oturuyorum. Şimdi de öyle bir dürtü ile oturdum ama yine beni yolda bıraktılar. Demek istediklerim bunlar değildi. Dediklerim ise hiç içime sinmedi. Ama bugün bunlar söylendi.