Dün çok zor bir gün geçirdik Ela' yla. Bazen aynı metrekarede olmak bir kenara, aynı nefesi alıp veriyoruz sanki. Uyutmak için uğraştım bir iki saat. Uyumayınca ağlamaya başladım. Böğürtülerim ona o kadar komik geldi ki üstüme çıkıp kahkahalar atmaya başladı. Ben yüzüme eğilip beni öpmesini bekledim o nereden bulduğunu anlayamadığım cep telefonunu kafama geçirdi. Canım öyle acıdı ki biraz da buna ağladım. Dünden beri alışkanlık oldu bu ağlama hali. Oysa hiç sevmiyorum bu küçük emrah halimi. Sanki sıkıntı çeken bir benmişim gibi, küçük zavallı mağdur, vah vah. Ne kadar da kızgınım sana sktir git karşımdan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder