siteyi inceliyordum da banner' ı gören, çocuklara deli olduğumu sanabilir. hiç öyle değil. yani ben tabi ki çocukları severim, ama yolda gördüğüne agucuk bugucuk yapan tiplerden değilim, hatta şımarık bulduğuma dersini vermek isterim ama bacak kadar çocukla ben mi muhattap olayım annesi var babası var, üzülüp ağlaması var, en fenası da daha beter çıkıp seni rezil etmesi var. ama ben banner' ımdaki gibi çocukluk hallerine bayılıyorum. ne yapıyorlarsa sadece onla meşgul olmalarını, her şeyi dünyadaki en önemli şey oymuş gibi büyük bir ciddiyetle yapmalarını, üzülüp kızdıran her şeyi, herkesi bir anda unutuvermelerini çok kıskanıyorum. anda kalmak var ya işte onun ustası bu veletler. o yüzden ne geçmiş kaygıları var, ne gelecek tasaları. ne yapıyorlarsa, ne yaşıyorlarsa dibine kadar içindeler. hayatı bu kadar dolu dolu yaşamak ne büyük keyif. peki biz bu keyfi nasıl kaybettik?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder